Święto patrona naszej cerkwi - św. Jana Klimaka

29.03.2020

Czwarta niedziela Wielkiego Postu poświęcona jest pamięci św. Jana Klimaka, wielkiego ascety żyjącego na przełomie VI i VII wieku, będącego niebiańskim patronem wolskiej parafii.

W wigilię święta całonocnemu czuwaniu przewodniczył proboszcz wolskiej parafii ks. mitrat Adam Misijuk, w asyście miejscowego kleru.

W niedzielę świątecznej Liturgii przewodniczył Jego Eminencja, Wielce Błogosławiony Sawa, Metropolita Warszawski i całej Polski, przy udziale przybyłego i parafialnego duchowieństwa. Śpiewał chór pod dyrekcją prof. Włodzimierza Wołosiuka.

Na zakończenie Liturgii z arcypasterskim słowem do wiernych zwrócił się metropolia Sawa. Hierarcha odniósł się do aspektu wiary, opierając się na przykładzie przeczytanej perykopy ewangelicznej oraz przywołując ascetyczny przykład życia św. Jana Klimaka. Człowiek niewierzący, to człowiek który tak naprawdę nie egzystuje, nie istnieje. Tym, co prowadzi człowieka do zbawienia jest wiara i miłość do Boga, bowiem bez tych aspektów nie może istnieć całościowo człowiek – podkreślił Jego Eminencja.

Na koniec wolskich uroczystości metropolita Sawa złożył życzenia tutejszemu duchowieństwu z okazji osobistych jubileuszy oraz podziękował klerowi na czele z ks. proboszczem za codzienny trud niesiony w parafii. W odpowiedzi ks. proboszcz podziękował władyce za modlitewną obecność w wolskiej parafii oraz nieustanną troskę o cerkwi św. Jana Klimaka.

Święty Jan żył na przełomie VI i VII wieku. Mając szesnaście lat udał się na Górę Synaj, gdzie początkowo prowadził życie pustelnicze pod okiem doświadczonego mnicha abby Martyriusza. Następnie w wieku około dwudziestu lat postanowił wzmocnić swoje praktyki ascetyczne, rozpoczynając życie pustelnicze w grocie u podnóża Synaju. Żył w samotności, jednak nie stronił od ludzi potrzebujących duchowej porady i otuchy – odwiedzał inne klasztory, dzieląc się z mnichami swoim doświadczeniem oraz przyjmował osoby szukające kierownictwa duchowego. Po czterdziestu latach został wybrany ihumenem wielkiego klasztoru na Górze Synaj. To właśnie w tym czasie powstało najważniejsze jego dzieło „Drabina do raju”, które jest swoistym podręcznikiem życia duchowego lub posługując się słowami św. Jana: „szkicem i zarysem drogi ku doskonałości”. Pod koniec życia św. Jan, tęskniąc za życiem pustelniczym, przekazał kierowanie klasztorem rodzonemu bratu, który był mnichem w klasztorze „Gorejącego Krzewu”, po czym udając się do pustelni zmarł po 650 roku.

ks. Dawid Romanowicz

zdjęcia: Łukasz Troc, Włodzimierz Misijuk