Wniebowstąpienie Pańskie

28.05.2020

A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata (Mt 28:20).

O zapowiedzi powrotu Syna Bożego na Niebo, czytamy już u proroka Izajasza: „Oto się powiedzie mojemu Słudze, wybije się, wywyższy i wyrośnie bardzo” (52:13). Oto słowa Boga Ojca o Bogu Synu.

Cud Chrystusowego wniebowstąpienia, to cud przebóstwienia ludzkiej natury. Samo bóstwo Jezusa jest niezmienne. Syn Boży dźwiga i podnosi w Sobie ludzką upadłą przyrodę. Teraz usadawia ją w niebie po prawicy tronu Boga, Swojego Ojca. Konstatując ten soteriologiczny fakt, apostoł Paweł wyzna więcej: Chrystus stał się na wieki współistotny z nami według ciała, teraz my mamy szanse stać się podobni do Niego. Dlatego czeka nas ten sam los – wieczne życie i szczęście w Bogu, o ile przyjmiemy Chrystusa do swojego serca. Zbawiciel utorował nam drogę na niebo. Warunkiem jest wiara, skrucha serca, pokajanie i prawidłowo rozpoznana osobista pokora w duchu Ewangelii. „Bóg stał się człowiekiem, aby człowiek mógł stać się bogiem” – to wczesnochrześcijańska formuła teologiczna przypisywana różnym apologetom (Ireneusz z Lyonu, Atanazy, Maksym Wyznawca). Ojcowie Kościoła zgodnie twierdzą, że to był główny cel wcielenia Logosu – przebóstwienie i przywrócenie człowiekowi jego godności. Na powrót usynawia Bóg swój obraz. Zadaniem wiernego jest upodabniać się do Zbawiciela w wypełnianiu Jego Ewangelii.

W ten sposób Chrystus przygotowuje nas do powtórnego swojego przyjścia, byśmy byli tam, gdzie i On jest na wieki (por. J 17:24).

W pełni Człowiek i jednocześnie – niezmiennie Bóg – Jezus Chrystus Zbawiciel, przebywa jednocześnie w każdym miejscu najmniejszego ruchu atomu i w całym Kosmosie, w czasie i poza nim. Stwórca materii, przestrzeni i czasu, światów widzialnych i niewidzialnych (duchowych). “Jezus Chrystus wczoraj i dziś, ten sam i na wieki” (Hbr 13:8). Rzeczywiście Syn Boży staje się przez cielesne narodzenie z Marii Panny Człowiekiem, żeby przygotować dla wierzący wejście do nieba. To więcej niż pierwotne życie rajskie na ziemi pierwszych rodziców. W prawosławnym rozumieniu paruzji, kiedy zmartwychwstaną wszyscy, spotkanie z Panem będzie miało miejsce w powietrzu, na niebiesiech. Wszyscy przejdą przez własne wzniesienie ku Chrystusowi, Który wejdzie w wymiarze wieczności w rzeczywistość całego świata. „Bramy, podnieście swe szczyty i unieście się, odwieczne podwoje, aby mógł wkroczyć Król chwały! Któż jest tym Królem chwały? To Pan Zastępów: On sam Królem chwały” (Ps 24:9-10).

W momencie wniebowstąpienia Syn Boży, Druga Osoba Trójcy Świętej wznosi zmartwychwstałe i przemienione Swoje ludzkie ciało w rzeczywistość tajemnicy mistycznego Życia Trójjedynego Boga. „Ten przeciwnie, złożywszy raz na zawsze jedną ofiarę za grzechy, zasiadł po prawicy Boga, oczekując tylko, aż nieprzyjaciele Jego staną się podnóżkiem nóg Jego” (Hbr 10:12-13).

Powinniśmy sobie przyswoić, że z momentem wniebowstąpienia Pana naszego Jezusa, mamy niezmiennie - osobiście i wszem - bezpośredniego Pośrednika i Orędownika przed Bogiem Ojcem Niebiańskim – Chrystusa Zbawiciela rodzaju ludzkiego. Od tego wydarzenia Bóg Ojciec patrzy na ludzkość przez rany Swojego Syna i postrzega nas nie tylko, jako tych, którym przebaczono, ale i usprawiedliwiono (por. Iz 9:5).

Ostatnie na ziemi spotkanie Jezusa z uczniami w Galilei, na Górze Oliwnej, jest również przekazaniem testamentu. Poruczenie samego Syna Bożego, aby oświecać narody światłem Ewangelii pozostaje aktualne aż do Jego powtórnego przyjścia. Każdy, kto w sercu odpowie na Boże zaproszenie – chociażby wcześniej błądził i nie znał Objawienia – ma otwartą drogę do poznania Prawdy i zbawienia. Ten, Który wzniósł się od nas na Niebo, nie zostawił nas. Pośle nam od Ojca Ducha Świętego Boga, aby dopełnić dzieło zbawiania ludzkości. Ofiara została wypełniona, wieczna i niepowtarzalna. Przyjdź, Panie Jezu! (por. Ap 22:20)

Miłość Boga, mówi ap. Paweł, wpływa do serc wierzących poprzez Ducha Świętego (Rz 5,5).

Tego dnia były sprawowane dwie Liturgie święte.

Pierwszą Liturgię św. rozpoczął ks. prot. Piotr Kosiński. Głównej Liturgii święta przewodniczył ks. proboszcz mitrat Adam Misijuk wspólnie z ks. prot. Piotrem Rajeckim i ks. Dawidem Romanowiczem (dzisiejszym kaznodzieją) w asyście protodiakona Jerzego Dmitruka, protodiakona Marka Zyc-Zyckowskiego i diakona Andrzeja Enachi. Chórem dyrygował prof. W. Wołosiuk.

ks. prot. Piotr Kosiński

zdjęcia: ks. Dawid Romanowicz, Włodziemierz Misijuk