Przesłanie Św. Soboru Biskupów Św. Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego do Duchowieństwa, Mnichów i Mniszek Warszawskiej Metropolii Prawosławnej

07.11.2020

Ziemskie życie człowieka podlega ciągłym zmianom. Dzisiaj zmiany te dotykają życia duchowego, gospodarczego i społecznego. Dopust Boży, widoczny w pandemii koronawirusa, zdezorganizował nasze życie cerkiewne. Dlatego też w swoim przesłaniu do Was, Czcigodni Bracia Kapłani, Mnisi i Mniszki, pragniemy uczulić Was wszystkich na powagę zaistniałej sytuacji, która z każdym dniem może, niestety, ulegać zmianie i zakłócać istniejący porządek.

W świetle powyższego, niezwykle ważną staje się głęboka świadomość i odpowiedzialność, nas wszystkich, za dzieło Boże, które zostało nam powierzone podczas święceń kapłańskich i postrzyżyn mniszych. Składając na św. Ewangelii przysięgę Bogu ślubowaliśmy, że bez względu na obiektywne warunki zewnętrzne, będziemy gotowi nieść duszpasterską służbę pełną poświęcenia, pamiętając przy tym słowa Zbawiciela: „miejcie pieczę o samych sobie i o całą trzodę” (Dz. 20,28).

W określonym przez Boga momencie swego życia usłyszeliście słowa Chrystusa: „chodź i podążaj za mną” (Mk 10,21). Wy podążyliście za Nim dobrowolnie, aby służyć Mu, nie bacząc na zachodzące w świecie zmiany. Wiedząc też, że wszystko ulega przemianom, a tylko Jezus Chrystus pozostaje zawsze ten Sam „wczoraj, dziś, ten sam i na wieki”. (Hbr 13,8). Jako nasz Pan, jest On fundamentem, na którym budujemy nasze życie duszpasterskie. A skoro jest tak, to nie mogą być dla Was zagrożeniem zmieniające się warunki życiowe. To On, Jezus Chrystus, przypomina nam stale: „Ufajcie, Ja jestem, nie bójcie się!” (Mt 14,27). W Nim zatem tkwi nasza siła oraz umocnienie naszych duchowych zmagań. To od Niego czerpiemy duchową energię dla naszej nowej i niestrudzonej pracy duszpasterskiej. Chrystus bowiem jest „Synem Boga żywego” (Mt 16,16). Tą drogą podąża każdy kapłan i każdy mnich. Z niej też wynika istota pracy duszpasterskiej. Nikt i nic nie może wywoływać strachu u prawosławnego kapłana, który na rewersie swego pierwszego krzyża kapłańskiego nosi słowa „bądź dla wierzących wzorem w postępowaniu, w miłości, w wierze, w czystości” (1Tm 4,12). Te cnoty strach zamieniają w wiarę w mądrość niezbadanych wyroków Bożych. Mnisi zaś niech wczytują się w testament zapisany na swoim mniszym paramanie: „Odtąd niech nikt przykrości nie sprawia; albowiem ja rany Jezusowe noszę na moim ciele” (Ga 6,17).

Nie bójmy się zatem! Bądźmy pełni zapału i odwagi! Nieśmy naszym wiernym i otaczającemu nas światu radość Zmartwychwstania Chrystusa. On przecież pokonał śmierć. A zatem pokona także i doświadczenia wynikłe z pandemii. Mamy przecież na to wiele przykładów z historii naszej Cerkwi. Takim przykładem są nasze święte miejsca, jak św. Góra Grabarka czy inne, gdzie nasi przodkowie, z głęboka wiarą i nadzieją, zbierali się tłumnie wokół Ikony „Spasa Izbawnika” i innych ikon, dzięki czemu zachowywali swoje życie i powracali do swoich domów w zdrowiu.

Utwierdzajmy słabych w wierze, dając naszym wiernym swój osobisty, kapłański przykład. Wzmocnijmy pracę duszpasterską w „małej Cerkwi”, którą jest rodzina prawosławna. Bądźmy aktywni w życiu parafialnym. Zdynamizujmy swoją pracę katechetyczną, charytatywną poprzez okazywanie pomocy chorym, ubogim, sierotom i wszystkim potrzebującym. Oddawajmy się więcej modlitwie, tej indywidualnej i tej wspólnotowej. Poświęcajmy jeszcze więcej uwagi naszej młodzieży. Do aktywnej pracy włączajmy także nasze cerkiewne Bractwa: Młodzieży Prawosławnej, św. Cyryla i Metodego, św. Atanazego i inne. Wszystkie one zostały powołane do pomocy w krzewieniu kultury prawosławnej, bogactwa duchowego naszej Cerkwi i zachowywania rodzinnych, bogatych obyczajów naszych przodków.

Nie naruszając zasad naszej wiary i tradycji, stosujmy się wszyscy do wymogów sanitarno-higienicznych i do zaleceń władz administracyjnych. Ich przestrzeganie pomoże nam przejść przez te najtrudniejsze doświadczenia. Będziemy też pamiętać Słowa Chrystusa: „gdybyście mieli wiarę jak ziarnko gorczycy, to powiedzielibyście tej górze: Przenieś się stąd tam, a przeniesie się, i nic niemożliwego dla was nie będzie”. (Mt 17,20).

Bracia Kapłani! Jesteście duchowymi żniwiarzami! Chrystus posłał Was na pole, na którym to On dokonuje siewu Waszymi rękoma. Kapłaństwo to codzienne składanie Bogu w ofierze samego siebie i naszych rodzin. Kapłan to ten, kto uczy, napomina, w porę i nie w porę, kiedy jest silny i na łożu choroby, w dzień i w nocy, słowem, czynem, modlitwą i przykładem tak, by Słowo Boże rozpowszechniało się jak najszerzej i pomagało lękającym się doświadczeń, pandemii czy różnych innych chorób.

Bracia Kapłani! Słowa te kierujemy do Was, i do samych siebie. Pamiętajmy, że zbawienie rozpoczyna się tu i teraz. Raj i piekło zaczynają się w duszy człowieka żyjącego, a nie umarłego. Dlatego ziemskie życie jest tym właściwym czasem, aby pracować na rzecz naszego zbawienia. Dzięki łasce Bożej, zbawienie przychodzi z głębi naszego serca, naszej wiary, miłości i nadziei prowadząc nas ku niebu. Doświadczenia obecnych czasów niech służą ku umocnieniu tych cnót: wiary, miłości i nadziei, tak by uświęcały one otaczający nas świat.

Pełni miłości i wiary, prawdy te przekazujmy naszym wiernym.

Wszechmogący Boże, błogosław nam, jak najwierniej służyć Tobie i Twojej Cerkwi!

Boże błogosławieństwo niech przebywa z nami wszystkimi.

Z Bożego miłosierdzia, pokorni:

Sawa, Prawosławny Metropolita Warszawski i całej Polski,

Abel, Prawosławny Arcybiskup Lubelski i Chełmski,

Jakub, Prawosławny Arcybiskup Białostocki i Gdański,

Jerzy, Prawosławny Arcybiskup Wrocławski i Szczeciński, Ordynariusz WP,

Paisjusz, Prawosławny Arcybiskup Przemyski i Gorlicki,

Grzegorz, Prawosławny Arcybiskup Bielski,

Atanazy, Prawosławny Biskup Łódzki i Poznański,

Paweł, Prawosławny Biskup Hajnowski,

Andrzej, Prawosławny Biskup Supraski,

Warsonofiusz, Prawosławny Biskup Siemiatycki.

Warszawa, dnia 3 listopada 2020 roku.