9 listopada (wg starego stylu)

22.11.2017

Św. Jan Kolobos odwiedził po długiej rozłące swego przyjaciela, Paisjusza, i zaczęli rozmawiać. Pytali się nawzajem, jakie cnoty uzyskali przez ten czas rozłąki. Paisjusz powiedział: "Słońce nigdy nie widziało mnie jedzącego." Św. Jan odrzekł: "Mnie zaś nigdy nie widziało zagniewanym." Ucząc braci w Sketis, św. Jan Kolobos wykorzystywał pewną opowieść o skruszonej duszy człowieczej: "W jednym mieście żyła piękna kobieta, nierządnica, która miała wielu kochanków. Pewien książę obiecał się z nią ożenić, jeśli obieca mu, że będzie żyła w czystości i wierności małżeńskiej. Ona przystała na to, obiecała mu wierność, a książę zabrał ją na dwór i ożenił się z nią. Jednakże jej dawni kochankowie postanowili, że skierują ją z powrotem na dawną drogę życia. Nie śmieli stawić czoła księciu, dlatego poszli na tyły pałacu i zaczęli gwizdać. Kobieta usłyszała gwizdanie, rozpoznała je i szybko zatkała sobie uszy. Ukryła sie w wewnętrznej komnacie pałacu i zamknęła za sobą drzwi. Tak uratowała się od nowych pokus." Św. Jan objaśniał tą opowieść w następujący sposób: "Nierządnica to dusza; jej kochankowie to namiętności; książę to Chrystus; wewnętrzna komnata to niebiańskie mieszkanie; kochankowie, którzy gwiżdżą i kuszą to demony. Jeśli dusza będzie nieustannie odwracać się od swych namiętności i uciekała się do Boga, wtedy namiętności i demony przestraszą się i uciekną od niej."