Obrzezanie Pana i Zbawcy naszego Jezusa Chrystusa – Обрезание Господне 1 (14) stycznia

14.01.2017

Ósmego dnia po Narodzinach, według starotestamentowego zwyczaju, Syn, którego urodziła Maryja, przyjął obrzezanie i otrzymał imię, ogłoszone przez Archanioła Gabriela w Dzień Zwiastowania Przenajświętszej Bogurodzicy. Obrzezanie, jako obrzęd inicjacji i poświęcenia Bóstwu, istniało u wielu ludów, w tym u Egipcjan. W pojmowaniu Żydów krew jest święta, bowiem „krew to – dusza”. Krew, płynąca z narządu dającego życie, oznacza złożenie ofiary życia – Bogu. U Izraelitów obrzęd ten stał się symbolem zawarcia przymierza pomiędzy Abrahamem i narodem wybranym a Bogiem, i miał przypominać ludowi o wynikających z tego obowiązkach. Według objaśnień Ojców Cerkwi – Pan nasz Jezus

Chrystus, Twórca Prawa, przyjął obrzezanie, aby dać ludziom przykład, jak wiernie przestrzegać tego, co ustanowione przez Boga, i aby później nikt nie zwątpił w to, że prawdziwie był On człowiekiem, nie zaś (jak głosiła heretycka doktryna doketyzmu) posiadaczem ciała iluzorycznego, rzekomego. W Nowym Testamencie obrzęd obrzezania ustąpił miejsce sakramentowi Chrztu. Święto Obrzezania Pańskiego przypominać ma chrześcijanom, że przystąpili w Nowe Przymierze z Bogiem, stanowiąc jedno z Tym, który jest Głową wszelkiej Zwierzchności i Władzy: W którym i obrzezani jesteście obrzezką nie ręką uczynioną, to jest, zewlekłszy ciało wszystkich grzechów ciała przez obrzezkę Chrystusową (Kol 2, 11)

Tradycje i zwyczaje W święto Obrzezania w rosyjskich cerkwiach po liturgii odprawia się modły (molebien noworoczny) na nowy rok, który liczony jest od momentu, gdy imperator Piotr I nakazał, by – wzorem kalendarza europejskiego – uznać 1 stycznia (1700 r.) za początek roku. Święto Obrzezania Pańskiego trwa jeden dzień i zbiega się z uczczeniem pamięci świętego Bazylego Wielkiego, arcybiskupa Cezarei Kapadockiej – stąd wśród ludu znany jest jako „Dzień Św. Bazylego” (ros. Wasiljew Dień). W Małorosji (na Ukrainie) w tym dniu chłopi chodzili po domach z życzeniami i pozdrowieniami. Odprawiano szczególny rytuał, który – zależnie od regionu – nosił różne nazwy: owsień, awsień, usień, howsień, bausień, tausień. Wszystkie te nazwy wywodzą sie od słowa „owies”. Właśnie owies jest podstawowym elementem tego rytuału: chłopskie dzieci w Wasiljew Dień odwiedzaly domy we wsi i śpiewając „zasiewną pieśń”, inną w każdej wsi, sypiąc z rękawa, bądź wora, „siali” ziarna owsa, pszenicy, gryki, żyta. W niektórych wsiach zamiast „zasiewnych pieśni” wypowiadano życzenia szczęścia, zdrowia – na nowy rok, „obdarz, Boże, pszenicą i zbożem wszelkim”, „obdarz, Boże, zbożem wszelkim do każdego spichrza, do spichrza wielkiego, aby nie zabrakło go w całym świecie chrześcijańskim”. Wyraźnie przypomina Bożonarodzeniowe kolędowanie również i inny zwyczaj: chodzenie w „Wasiljew Dień” od drzwi do drzwi ze zbieraniem ciast i przeróżnych świątecznych wiktuałów.

Lestwica No 6, Na podstawie www.tropinka.orthodoxy.ru

oprac. Paweł Byzow