22 stycznia (wg starego stylu)

04.02.2018

Cerkiew Prawosławna posiada niewyczerpaną skarbnicę dowodów życia po śmierci. Zacytujemy tutaj jeden z niezliczonych dowodów, jeden przykład, który jednocześnie świadczy, że dusze ludzkie żyją po śmierci ciała, i że dobrowolne posłuszeństwo prowadzi do błogosławionej nieśmiertelności. Gdy św. Teodozjusz Wielki założył monaster, na początku miał tylko siedmiu mnichów. Aby dobrze ich utwierdzić w pamięci o śmierci, nakazał im wykopać jeden grób. Gdy grób był gotów, Teodozjusz stanął nad nim, okrążony siedmioma mnichami, i rzekł: "Oto, dzieci, grób jest gotów! Czy ktoś z was jest gotowy na śmierć, aby być pochowanym w tym grobie?" Jeden z nich, który nazywał się Bazyli i był kapłanem, upadł na kolana i pragnął błogosławieństwa Teodozjusza, aby umrzeć. Teodozjusz nakazał, aby za Bazylego zostało odsłużone nabożeństwo za zmarłych: na trzeci, dziewiąty i czterdziesty dzień, jak nakazuje obyczaj. Gdy odsłużono nabożeństwo na czterdziesty dzień, Bazyli, w pełni zdrów, położył się i umarł, i został pochowany w nowym grobie. Na czterdziesty dzień po jego pogrzebie, Bazyli ukazał się jednego poranka pośród braci w cerkwi i śpiewał wraz z nimi. Najpierw widział go tylko Teodozjusz, a później wzniósł swą modlitwę do Boga, aby otworzył oczy pozostałym. I wszyscy bracia przejrzeli i zobaczyli Bazylego między sobą. Jeden z braci, Letiusz, z radości rozpostarł ramiona i chciał uściskać Bazylego, lecz ten znikł, zaś Letiusz usłyszał głos Bazylego: "Zbawiajcie się, ojcowie i bracia, zbawiajcie się!"