Niedziela o synu marnotrawnym

24.02.2019

W dzisiejszym czytaniu świętej Ewangelii staje przed nami obraz syna marnotrawnego i ojca wyczekującego na jego powrót. Doskonale znamy tę przypowieść i jej zakończenie. Wiemy co spotkało zadufanego w sobie syna, który zażądał od ojca przypadającej mu części majątku i opuścił rodzinny dom. Potrafimy zrozumieć radość ojca, który wita syna, gdy ten, kajając się wraca do domu żywy i zdrowy, ale już bardzo doświadczony przez życie.

Otóż chyba każdy człowiek znalazł się w sytuacji młodszego syna. Oczywiście nie znaczy to, że kiedyś opuściliśmy swoich rodziców z częścią majątku. Ale często zdarza się w naszym życiu opuszczać tego, od którego mamy wszystko – opuszczać Boga. I wtedy, jak ów młodzieniec, stwierdzamy: „Ojcze, daj mi część majątku, która na mnie przypada”.

W naszym życiu oznacza to, że wszystko, cokolwiek mamy od Boga, rezerwujemy dla siebie. A więc talenty, umiejętności, pieniądze, powodzenie w życiu – wszystko to przestaje służyć Bogu i zaczyna służyć mnie, buduje mój egoizm. Ja mam moje – powtarzam z uporem, jak dziecko, które nie chce pożyczyć koledze zabawki. Wszystko, co mam, służy mnie, ja sam zaczynam służyć samemu sobie. Już nie Bóg jest dla mnie najważniejszy, ale moje zachcianki, popędy, upodobania, przywiązania.

A wtedy dzieje się to, co z synem marnotrawnym. Jesteśmy odarci ze wszystkiego. Bo choć na zewnątrz fasada i blichtr bez zarzutu, wewnątrz nasza dusza pragnie prawdziwego pokarmu duchowego, choćby tych ewangelicznych strąków w postaci krótkiej modlitwy.

Jakże często człowiek nie mający w swoim sercu miejsca dla Boga przypomina sobie o nim, dopiero gdy zdarzy się coś strasznego – śmierć, czy choroba kogoś bliskiego, wypadek, cierpienie, jednym słowem coś takiego, przy czym ludzkie pociechy już nie wystarczą. Wtedy taki człowiek myśli jak syn marnotrawny „ginę” i ruszam do domu Ojca.

Znajdujemy się w przedsionku Wielkiego Postu, dlatego też nasza Matka Cerkiew zwraca nam szczególną uwagę na to, abyśmy zajrzeli w głąb naszych serc. Czy są one czyste, czy tylko nam się tak wydaje i oszukujemy samych siebie? Najpierw musimy uznać własną grzeszność, by nie powtarzać: „nikogo nie zabiłem, nikogo nie okradłem, jestem czystym super człowiekiem”. A przecież św. Jan Apostoł mówi jasno: „Jeżeli mówimy, że nie mamy grzechu, to samych siebie okłamujemy”. Dla oczyszczenia nasza Matka Cerkiew daje nam swoje święte tajemnice – Sakramenty. Natomiast pamiętajmy, że Bóg nie jest surowym Sędzią, lecz kochającym, dobrym Ojcem, Który zawsze przebaczy, jeśli tylko okażemy skruchę i niczym syn marnotrawnym powrócimy do domu Ojca.