Niedziela po święcie Podwyższenia Krzyża Pańskiego

29.09.2019

W niedzielę po święcie Podwyższenia Krzyża Pańskiego nasza Matka Cerkiew przedkłada naszej uwadze 37 perykopę z Ewangelii św. Marka, której kwintesencją są słowa Chrystusa : „Jeśli kto chce pójść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech weźmie krzyż swój i niech za mną podąża”

Mówiąc w ten sposób Chrystus coraz mocniej zachęcał do podążania za Nim. Ten co przymusza, często zniechęca, a kto pozostawia słuchającemu wolną wolę, raczej zachęca i przyciąga. Pokorny zwrot skuteczniejszy jest niż przymus. Dlatego też i Chrystus powiedział: „jeśli kto chce” - pisze św. Jan Chryzostom.

Jako krzyż należy rozumieć wszystkie cierpienia i udręki tego świata, które postępujący za Chrystusem spotyka na swojej drodze. Wszystko to jest jednak niezbędne – jak gorzkie lekarstwo choremu, pragnącemu wyzdrowieć. Każdy naśladowca Chrystusa napotyka na swojej drodze momenty radości życiowej, ale i różnorodne problemy i boleści, toteż i krzyże są różne. Dlatego Pan przykazuje każdemu, by wziął swój krzyż.

Przez krzyż należy rozumieć nie tylko cierpienia i ból nachodzące na człowieka z zewnątrz, ale i wewnętrzne swoje wewnętrzne grzeszne nawyki i namiętności. To jeden z najcięższych krzyży i nie sposób go ponieść bez Bożej pomocy i wielkiej miłości człowieka do Chrystusa.

„Kto zachowa życie – straci je, a kto straci życie z mojego powodu – zachowa je”. To znaczy: kto troskliwie chroni swoją grzeszną duszę, całą pobrudzoną zakurzoną namiętnościami, ten bez wątpienia ją straci, bo nie może nic brudnego, nieczystego, pojawić się przed obliczem Bożym. A kto odrodzi się, ze względu na Chrystusa, gwoli nowego człowieka i nowej duszy, ten ją zachowa, tzn. tę nowa duszę, bardziej świetlistą i bogatszą po stokroć.

Przywołajmy jednak raz jeszcze słowa św. ap. Pawła: „Nauka bowiem krzyża głupstwem jest dla tych, co idą na zatracenie, mocą Bożą zaś dla nas, którzy dostępujemy zbawienia” (1 Kor. 1,18). Ta przepełniona łaską siła dawała odwagę męczennikom, mądrość Ojcom Cerkwi i cierpliwość mnichom. Pan powiedział: „Ja jestem drogą i prawdą, i życiem. Nikt nie przychodzi do Ojca inaczej jak tylko przeze Mnie” (Jan 14,6).

Pierwszej Boskiej Liturgii przewodniczył ks. Pawła Korobeinikov w asyście, ks. Dawida Romanowicza oraz diakonów: Łukasza Leonkiewicza i Andrzeja Enachi. Chórem dyrygowała Anna Jakoniuk. Płomienne słowo kazania wygłosił ks. Dawid. 

Głównej Liturgii św. przewodniczył ks. proboszcz mitrat Adam Misijuk w asyście ks. prot. Piotra Kosińskiego, ks. prot. Piotra Rajeckiego oraz protodiakonów: Jerzego Dmitruka i Marka Zyc-Zyckowskiego. Chórem dyrygował prof. Włodzimierz Wołosiuk. Pouczającą homilię wygłosił ks. Piotr Rajecki.

Na koniec nabożeństwa duchowni udali się na środek świątyni i pokłonili się wraz z wiernymi Życiodajnemu Drzewu Krzyża Pańskiego. Po nabożeństwie ks. Proboszcz  przedstawił aktualny stan przebiegu remontu świątyni oraz zapoznał wiernych z programem na nadchodzący tydzień.

zdjęcia: ks. Dawid Romanowicz