Nabożeństwa

Święta Liturgia

Środa - 9.00 (Uprzednio Poświęconych Darów)
Piątek - 17.00(Uprzednio Poświęconych Darów)
 Sobota  9:00
Niedz.  7:00,  8:30,  10:00  

Modlitwa za dusze zmarłych

Pon. - Sob.  9:00

Akatyst

Środ.  17:00


Walery Iljin. Jak dzieci popadają w nałóg? (cz. 5)

07.10.2017

Ucieczka w światy równoległe

Za każdym razem, gdy człowiek siedzi w fotelu w domu, wspomina, powiedzmy, jakieś miejsce, do którego jeździ na wczasy, ludzi z którymi się spotyka. Jego umysł zanurza się w innej rzeczywistości. Głębokość zanurzenia zależy od siły jego wyobraźni i od siły przeżyć, związanych z miejscem i wydarzeniami o których wspomina. Fizycznie pozostając w swoim pokoju, niemniej jednak widzi przedmioty, znajdujące się setki kilometrów od jego domu, słyszy głosy ludzi, których nie ma w danej chwili w pobliżu, a nawet nie ma na tym świecie. Na dodatek, może w jakiś sposób rozmawiać z nimi. Zadawać pytania i otrzymywać odpowiedz!

Nie musimy szukać w tym wszystkim jakiegoś diabelstwa. Psycholodzy i psychoterapeuci od dawna wykorzystują w swojej pracy takie stany osobowości, nazywając je odmiennymi stanami świadomości. W języku angielskim do określania subiektywnie rzeczywistych światów istnieje specjalny termin –  surplus reality. Można to tłumaczyć jako „naddaną” lub „symboliczną” rzeczywistość. Często w tym samym sensie jest używane określenie „wirtualna rzeczywistość”. Nie należy wszystkiego, co jest związane z tak rozumianą „dodaną” rzeczywistością, przypisywać diabelskim sztuczkom lub rozpatrywać jako oznakę schizofrenii. Jest to normalne dla człowieka. Nie mając możliwości odczuwania i postrzegania innej rzeczywistości, nie mogliby tworzyć malarze, poeci, kompozytorzy. Bylibyśmy pozbawieni możliwości rozkoszowania  się ich twórczością.  

Mimo to, w pewnych okolicznościach, inna rzeczywistość może być śmiertelnie niebezpieczna. I kiedy człowiek trafia do niej za sprawą narkotyków – to są właśnie takie okoliczności. Stopniowo, nasz prawdziwy świat zaczyna być postrzegany jako irrealny, w którym od czasu do czasu trzeba przebywać (na przykład, kiedy pod ręką nie ma narkotyków). Dla narkomana natomiast prawdziwe życie toczy się w tej drugiej rzeczywistości. Tak powoli człowiek ginie. Osobowość trafia, w sensie dosłownym, do innego świata, rozprasza się w narkotykowym majaczeniu.

Jeżeli Wasze dziecko popadło w nałóg, nie powinno to być okazją do nadgorliwości i samolecznictwa. Należy natychmiast zgłosić się do specjalisty. Oczywiste jest pytanie: co robić, jeżeli syn lub córka nie chce się leczyć?

Zgadza się. No pewnie, że nie chce!.. I wcale nie jest pewne, czy kiedykolwiek będzie chciał (chciała). To Wy musicie zwrócić się do specjalisty. Tylko w ten sposób można stworzyć naprawdę nowe formy zachowania. Korzyść będzie potrójna.

Po pierwsze, pomoże to Wam znieść te ekstremalne warunki, w których się Państwo znaleźli i uniknąć działań, mogących pogorszyć sytuację.

Po drugie, zmiana własnego zachowania – jest to jedyna rzecz, którą naprawdę mogą Państwo zrobić na tym etapie, aby zmienić zachowanie Pańskiego dziecka. Dowolne, nawet najbardziej destrukcyjne stosunki stanowią system, elementy którego są ze sobą powiązane. Dlatego zmiana zachowania jednego z uczestników  niezmiennie prowadzi do zmiany zachowania drugiego. Te zmiany mogą być mniej lub bardziej widoczne, ale zawsze mają miejsce.

Po trzecie, będziecie przygotowani na ten moment, kiedy cierpiący na uzależnienie zdecyduje się jednak na walkę z nałogiem i będzie można udzielić mu czynnego wsparcia, stać się  aktywnym uczestnikiem procesu psychologicznej rehabilitacji.

Zostaniecie aktywnymi uczestnikami procesu psychologicznej rehabilitacji.

Najlepiej jednak byłoby, oczywiście, nie doprowadzać do sytuacji skrajnej i podjąć nasze działania jak najwcześniej, zanim uzależnienie rozwinie się ostatecznie i stanie się chroniczne.

Tłum. Alina Suchocka

Lestwica 3-4/2005

do góry

Prawosławna Parafia Św. Jana Klimaka na Woli w Warszawie

Created by SkyGroup.pl