4 kwietnia (wg starego stylu)

17.04.2018

Kto wychwala Boga, tego i Bóg wychwala. To zostało jasno i obficie ukazane w żywotach świętych. Zaprawdę, św. Józef Hymnograf wychwalał Boga i uczynkami, i cierpieniem, i w hymnach. Zaś Bóg wychwalił go i za życia, i po śmierci. W czasie jego ziemskiego życia objawił się mu w więzieniu św. Ojciec Mikołaj i uwolnił go. A gdy św. Józef zastanawiał się, czy powinien napisać kanon ku czci św. apostoła Bartłomieja, ów apostoł objawił się mu, odziany w białą szatę, i rzekł, że miłym będzie Bogu, gdy napisze ten kanon. Gdy św. Józef zasnął w Panu, pewien obywatel Konstantynopola poznał chwałę, jaką Bóg okrył Swego wybrańca. Ów człowiek udał się do cerkwi św. Teodora Fanarioty, aby prosić tego świętego o wskazanie miejsca, gdzie ukrył się jeden z jego zbiegłych sług. Ponieważ św. Teodor był znany wśród ludu z tego, że wskazywał, gdzie znajduje się coś zgubionego lub skradzionego, nazwany został Fanariotą (tzn. Odkrywcą). Przez trzy dni i trzy noce modlił się, po czym nie otrzymawszy ze strony świętego żadnej odpowiedzi, zamierzał odejść. W tym momencie objawił się mu w widzeniu św. Teodor i rzekł: "Człowieku, czemu się denerwujesz? Józef Hymnograf rozstawał się ze swym ciałem, a my byliśmy obok niego. Gdy umarł tamtej nocy, wszyscy my, których wychwalał w hymnach, powiedliśmy jego duszę ku niebiosom, przed Boże oblicze. Dlatego tak późno się tobie zjawiłem."