17. września (wg starego stylu)

30.09.2022

Wierny i bojący się Boga władca to prawdziwa niebiańska łaska dla całego narodu. Takim władcą był Wacław Czeski. Jego gorliwość wobec świętości wiary i srogość życia przypomina nam dawnych ascetów. Dzień poświęcał sprawom państwa, a noc modlitwie. W zimie, wraz ze swym starym sługą, Podiwojem, często chodził boso na jutrznię do cerkwi. Często sam przygotowywał i piekł prosfory, a zwłaszcza wtedy, gdy sam chciał przyjąć Święte Dary. Jego staraniem zbudowano wiele świątyń, w których codziennie służono nabożeństwa. Troszczył się zwłaszcza o biednych i potrzebujących. Był miłośnikiem pokoju, lecz jednocześnie wielkim i nieustraszonym bohaterem. Gdy sąsiedni książę, Radisław, napadł na ziemię czeską, Wacław posłał mu list, w którym pytał, co go skłoniło do walki. Dumny Radisław odpowiedział, że pragnie, aby Wacław oddał mu wszystkie czeskie ziemie i swój tron. Wtedy Wacław zebrał wielką armie i wyruszył przeciwko swemu nieprzyjacielowi. Lecz widząc dwie silne armie, ogarnął go żal, że tylu ludzi zginie, więc wysłał do Radisława wiadomość: "Spór jest między mną i tobą; chcesz władać Czechami, a ja nie ustąpię. Zgódź się, abyśmy rozstrzygnęli to w pojedynku. Po co krwawa walka między dwiema armiami?'' Książę Radisław zgodził się na pojedynek, i został pokonany przez Wacława. Na kolanach błagał go o wybaczenie.