Wniebowstąpienie Pańskie – Вознесение

10.06.2024

Jedno z 12 wielkich świąt tzw. dwunadiesiatych. Przypada na czterdziesty dzień po Dniu Męki Pańskiej – zawsze w czwartek.

Od czasu Swego chwalebnego Zmartwychwstania już Pan Jezus nie przebywał ze Swymi Uczniami, a jedynie w wyjątkowych chwilach nieoczekiwanie objawiał się im, by wkrótce znów stać się niewidzialnym. Pewnego dnia, gdy tak oto Jezus stanął pośród nich, jak o tym opowiada Ewangelista Łukasz, Uczniowie zdumieli się i ulękli, myśląc, iż ujrzeli ducha. Lecz Pan wskazał im na Swe dłonie i stopy: „Dotknijcie Mnie i zobaczcie – przecież duch nie ma ciała ani kości, a jak widzicie, Ja mam” (Łk 24, 39) – i spożywał w ich obecności podany Mu miód i rybę.

Ciało Jego nie było przejrzyste, atoli, wskrzeszone do życia wiecznego, nie mało cech naturyziemskiej. W czasie Ostatniej Wieczerzy z Uczniami, myśląc o czekających Go cierpieniach i odkupieńczej śmierci na krzyżu, Chrystus mówił: „Wyszedłem od Ojca i przyszedłem na świat. Znowu opuszczam świat i wracam do Ojca” (J 16, 28). Po Swoim zaś Zmartwychwstaniu ponownie rzekł do Marii Magdaleny: „Wstępuję do Mojego Ojca i Waszego Ojca, do Mojego Boga i Waszego Boga” (J 20, 17).

Już zmartwychwstały, Pan Jezus należał już nie do istot ziemskich, lecz niebiańskich. Czas Jego ziemskiej misji zakończył się, teraz już Syn Boży przyoblec się miał w blask Chwały Swojej, którą posiadł był już wtedy, gdy świat jeszcze nie istniał. W życiu ziemskim Jezusa Chrystusa zawarta jest największa spośród tajemnic: nie porzucając łona Ojca Swego, przybrał ciało Syn Boży od Marii Dziewicy i z ziemiany mieszkający jako człowiek, z Góry Oliwnej uniósł się w Chwale i upadłą naszą naturę miłosiernie podnosząc, posadził ją przy Ojcu Swoim.

Świętując Wniebowstąpienie Pańskie, nasza Cerkiew upamiętnia też szczególny jego aspekt: wieńcząc Paschę, Wniebowstąpienie przygotowuje nas do Pięćdziesiątnicy, stanowiąc etap zstępowania na świat Ducha Świętego – Pocieszyciela i Orędownika, a także budowania tu, na ziemi, Kościoła Chrystusowego. Podczas Ostatniej Wieczerzy mówił Pan swym Uczniom: „Lepiej jest dla was, abym odszedł. Jeśli bowiem nie odejdę, Orędownik do was nie przyjdzie” (J 16, 7). To samo potwierdził On na krótko przed Swym Wniebowstąpieniem: „gdy Duch Święty zstąpi na was, weźmiecie Jego moc i będziecie Moimi świadkami” (Dz. 1, 8). I rzekłszy te słowa, Chrystus wzniósł się na oczach Uczniów, i „obłok zabrał Go sprzed ich oczu” (Dz.Ap. 1, 9). „Gdy wpatrywali się w niebo, jak On wstępował, stanęli przy nim dwaj mężczyźni w białych szatach i powiedzieli: Galilejczycy, dlaczego stoicie i wpatrujecie się w niebo? Ten Jezus, Który został wzięty od was do nieba, tak przyjdzie, jak widzieliście Go wstępującego do nieba” (Dz.1, 10–11). Wniebowstąpienie Syna Bożego jest więc widzialnym ukryciem Go do czasu Jego ponownego Przyjścia, kiedy to nadejdzie On tak samo – nieoczekiwanie i nieprzewidywalnie, widzialnie i tryumfalnie, na obłoku i cieleśnie.

Upamiętniając widzialne ukrycie Syna Bożego i obietnicę Jego ponownego Przyjścia, Kościół przypomina również słowa, wypowiedziane przez Chrystusa przed Wniebowstąpieniem: „A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni aż do końca świata” (Mt 28, 20). Zsyłając w dniu Pięćdziesiątnicy Ducha Świętego, budując na ziemi Kościół – Chrystus, Syn Boży, niezależnie od Swego widzialnego ukrycia, przebywa również na ziemi w Swoim Ciele, którym jest Kościół, jednocześnie przebywając u boku Ojca w niebie.

Kondakion Wniebowstąpienia (ton VII) brzmi:

Еже о нас исполнив смотрение, и яже на земли со единив небесным, вознеслся еси во славе, Христе Боже наш, никакоже отлучаяся, но пребывая неотступный, и вопия любящим Тя: Аз есмь с вами и никтоже на вы.

O Ty, Któryś wypełnił nad nami pieczę i to, co ziemskie, połączył z niebiańskim, wzniosłeś się w chwale, Chryste Boże nasz, nijak się nie oddalając, lecz przebywając nieodstępnie i wołając do miłujących Cię: „Z wami jestem i nikt was nie zmoże”.

oprac. na podstawie http://tropinka.orthodoxy.ru

Jerzy Szokalski