Przemienienie Pańskie – Преображение Господне

18.08.2023

6 (19) sierpnia: Przemienienie Pańskie – Преображение Господне.
Należy do 12 głównych świąt prawosławnych (двунадесятый праздник)

Po sześciu dniach Jezus wziął z sobą Piotra, Jakuba i Jana i zaprowadził ich samych osobno na górę wysoką. Tam przemienił się wobec nich. Jego odzienie stało się lśniąco białe tak, jak żaden folusznik na ziemi wybielić nie zdoła. I ukazał się im Eliasz z Mojżeszem, którzy rozmawiali z Jezusem (Мk 9, 2-4).

Trzej apostołowie – Piotr, Jakub i Jan  razem z Chrystusem wspięli się na górę Tabor, gdzie miało miejsce Przemienienie Pańskie. Pojawili się tam biblijni prorocy Mojżesz i Eliasz. Mówili o zbliżającym się odejściu Chrystusa do domu Ojca. Potem – jak wiemy z Ewangelii – zawisł nad nimi świetlisty obłok, z którego rozległ się głos: To jest mój Syn umiłowany, Jego słuchajcie (Мk 9, 7). Pan Jezus nie wszedł na szczyt góry sam – wziął ze Sobą trzech uczniów. Na górze Tabor uzyskali nowy, duchowy wzrok – i było im dane ujrzeć Światłość, która przemieniła Chrystusa. Wówczas to Zbawiciel po raz pierwszy zapowiedział Swą męczeńską śmierć  i zmartwychwstanie. Ale Apostołowie nie pojęli Jego słów, ponieważ, zgodnie z tradycją żydowską, postrzegali Chrystusa jako przyszłego króla, który wybawi naród od obcoplemiennych najeźdźców. Natomiast sam Chrystus gotowił się już do poniżeń Golgoty i męczarni na krzyżu, ukazał więc trzem Uczniom chwalebne Swe Przemienienie, by mogli dać świadectwo Jego Boskości i dobrowolnego pójścia na Drogę Krzyżową.

W dniu Święta Przemienienia Pańskiego śpiewa się kondakion (ton 7):

 На горе преобразился Еси, и якоже вмещаху ученицы Твои, славу Твою, Христе Боже, видеша; да егда Тя узрят распинаема,страдание ибо уразумеют вольное, мирови же проповедят,яко Ты Еси воистину Отчее сияние.

Istotę Przemienienia oddają jego symbole. Góra – to szczytowy punkt wyciszenia, zaciszne miejsce, gdzie najlepiej odmawiać modlitwę, która umożliwia połączenie naszego niespokojnego umysłu z Bogiem. Tabor w przekładzie oznacza czystość, blask. Kto uzyskuje świadomość swych uczynków i skruchę za ich popełnienie, pozbywa się duchowego brudu i może  uzyskać Boski niestworzony blask. W dążeniu do osiągnięcia tego celu, dostąpienia owej Światłości – do przebóstwienia ludzkiej natury – chrześcijaństwo widzi duchowy sens  życia.                                                                                                       

 Tłum. Jerzy Szokalski