O Święcie Zaśnięcia Matki Bożej.

27.08.2015

Święto Zaśnięcia Matki Bożej zostało ustanowione w IV wieku i obchodzone jest 15 (28) sierpnia. Jest to ostatnie spośród dwunastu wielkich świąt w cerkiewnym roku, wielkie święto (stałe) ku czci Najświętszej Marii Panny. Poprzedzone jest dwutygodniowym postem. Świętu Zaśnięcia Bogurodzicy poświęcone jest wiele cerkwi.

Najświętsza Dziewica, podobnie jak jej Syn, przeszła wrota śmierci, stała się uczestnikiem losów całego rodzaju ludzkiego. Zaśnięcie Bogurodzicy było naturalną, rzeczywistą śmiercią, której z powodu grzechu pierworodnego podlegał cały rodzaj ludzki. Najświętsza Maria Panna była podobna nam we wszystkim, dzieliła z całym stworzeniem skutki grzechu pierworodnego,  podlegała więc także śmierci. Inaczej było z Chrystusem, który był prawdziwym Bogiem i prawdziwym człowiekiem, też podobnym do nas we wszystkim – z wyjątkiem jednak grzechu pierworodnego. Śmierć nie miała nad Nim więc żadnej władzy: zwycięstwo nad śmiercią zaowocowało chwalebnym Jego Zmartwychwstaniem. Matka Boża nie zwyciężyła śmierci własnymi siłami, została zbudzona ze Swego Zaśnięcia przez Chrystusa. Bogurodzica stanowi prawzór zmartwychwstania całego stworzenia.

Zgodnie z tradycją Cerkwi, po zaśnięciu Bogurodzicy Chrystus przybył w chwale  otoczony aniołami i Świętymi, by przyjąć Jej duszę. Było to niejako zapowiedzią Jego drugiego Przyjścia na świat – paruzji. Tego przyjścia Chrystusa w chwale nie należy jednak łączyć z Sądem Ostatecznym dla osoby Bogurodzicy. Ona bowiem już za swego życia przeszła od śmierci do żywota. W odróżnieniu od trzydniowego władczego przebywania w grobie Zbawiciela  (zstąpił do piekieł...), Maryja dostąpiła właściwej wszystkim ludziom „statycznej” śmierci. Stało się tak, aby mogła dostąpić wyzwolenia ze swego śmiertelnego ciała i przyoblec się w ciało zmartwychwstałe. Na podobieństwo Chrystusa, po upływie trzech dni, Maria Panna zmartwychwstała i została wzięta do nieba, gdzie teraz żyje – z ciałem i duszą – w wiecznej chwale wraz ze Swym Synem.

Według  tradycji świętej, rozproszeni po odległych miastach i krajach Apostołowie, wiedzeni mocą Bożą, stawili się w Jerozolimie,  by pożegnać Matkę Bożą i złożyć Jej ciało do grobu. Zrządzeniem Bożej Opatrzności, przy zaśnięciu i pogrzebie Przenajświętszej Bogurodzicy nie był obecny apostoł Tomasz. Po trzech dniach, gdy przybył do Jerozolimy, pragnąc ujrzeć Matkę Chrystusa – po otwarciu grobu  Jej ciała już nie znaleziono. Wtedy obecni  zrozumieli, że Chrystus wskrzesił Swą Matkę i z ciałem wziął do nieba.

Przenajświętsza Bogurodzica wraz ze świętym Janem Chrzcicielem stanowi dla Prawosławia ukoronowanie i kulminację starotestamentowej świętości. Matka Pana Jezusa  dostąpiła przebóstwienia poprzez wolne i nieprzymuszone przyjęcie do swego łona Zbawiciela. Maryja jest postacią wiążącą wszelkie sfery: jako ostatnia i największa spośród sprawiedliwych Starego Przymierza – mężczyzn i kobiet, jest Ona jednocześnie ukrytym sercem Kościoła Apostolskiego (Dz Ap 1, 14), sercem świata oraz duchowym ośrodkiem człowieczeństwa i całego stworzenia. Łączy Ona w sobie niebo i ziemię, na podobieństwo drabiny ze snu Jakuba.

Prawosławie, w swym kulcie liturgicznym, zwraca się do Matki Bożej jako „nieskazitelnej”,  „najchwalebniejszej”. Jest Ona radością wszelkiego stworzenia, jest kwiatem rodu ludzkiego i bramą niebios. Kościół prawosławny od najwcześniejszych swych lat widzi w Bogurodzicy wielką Orędowniczkę rodzaju ludzkiego, Współuczestniczkę Odkupienia. Nazwy Jej ikon wyrażają głęboką wiarę w Jej Opiekę jaką roztacza nad światem. Jest „Żarliwą Wspomożycielką”, „Ścianą Niewzruszoną”, jest „Radością wszystkich udręczonych”,  „Wspomożeniem grzeszników”.

Widać stąd, jak wysokie i zaszczytne miejsce my, prawosławni, dajemy Świętej Dziewicy w naszej teologii i modlitwie. Dla nas stanowi Ona największą ofiarę darowaną Bogu przez ród ludzki, jak to zostało wyrażone w jednej z Bożonarodzeniowych pieśni:  

Cóż mamy przynieść w ofierze Tobie, O Chryste, Który ze względu na nas pojawiłeś się jako człowiek? Każde stworzenie uczynione przez Ciebie przynosi ci dziękczynienie: Aniołowie ofiarują Ci pieśń, niebiosa – gwiazdę, Mędrcy – dary, pasterze – zdumienie, Ziemia – grotę, pustynia – żłób, My zaś – Dziewicę Matkę.

kam