Krzyż Ołtarzem – metropolita Paweł (Jazidżi) na Niedzielę Pokłonu Krzyżowi.

19.03.2023

Jeśli ktoś chce podążać za Mną, niech wyrzeknie się samego siebie, niesie krzyż swój i podąża za Mną

„Chrystus jest ostatnim chrześcijaninem” – to zdanie wypowiedział filozof-ateista, kpiąc z chrześcijan. To jest nasze nieustanne wyzwanie – udowadniać, że jesteśmy jak nasz Chrystus; w innym razie chrześcijaństwo umarło wraz z Chrystusem na Krzyżu!

Jest kilka świąt poświęconych Krzyżowi Świętemu; wśród nich najważniejszymi są święto Podwyższenia Krzyża obchodzone 14 września oraz dzień święta Pokłonu Czcigodnemu Krzyżowi w środku Postu Świętej Czterdziesiątnicy. Zauważamy różnicę w tekstach ewangelicznych wybranych na te święta. Na święto Podwyższenia Krzyża czytamy posłanie apostoła Pawła, w którym mówi, że Krzyż jest dumą dla nas, a omyłką dla innych, i ciemnotą dla pogan; Ewangelia tego dnia zaś jest opowieścią o ukrzyżowaniu Chrystusa pomiędzy dwoma rozbójnikami. To wszystko jest odwołaniem się do znaczenia tego święta, tj. Odnalezienia Krzyża Chrystusa przez cesarzową Helenę: uznania Znaku Zwycięstwa chrześcijaństwa.

Co się zaś tyczy czytań z Księgi wybranych na dzisiaj, czyli święto Pokłonu Krzyżowi, to czytamy fragment posłania do Hebrajczyków, które opowiada o Chrystusie jako Naczelniku Kapłanów i o Jego Ofierze. Natomiast Ewangelia opowiada nam o Krzyżu nie jako historii, lecz jako o Sprawie [znaczenie słowa takie, że może być ona sądowa, czymś obowiązkowym do zrobienia, warunkiem do spełnienia]. Mówi nam tu o potrzebnym samo-poświęceniu się uczniów Chrystusa.

Tak, albowiem Krzyż Chrystusa, Naczelnika Kapłanów, był Jego Ołtarzem [to istotne w tym tekście, że po arabsku „ofiara” – ḏabiḥa – i „ołtarz” – maḏbaḥ – wywodzą się z tego samego rdzenia]. Krzyż jest Ołtarzem, na którym Chrystus stał się Składającym i Składanym, Ofiarującym i Ofiarą, Kapłanem i Żertwą. Oto jest prawdziwe znaczenie dla Krzyża: „Ołtarz”. Dlatego oddajemy mu pokłon. Dlatego wieszamy go na naszych piersiach, kreślimy go [może oznaczać i malunek, i czynienie na sobie – żegnanie się], wieszamy go w naszych mieszkaniach… Albowiem każde miejsce powinno przemienić się w ołtarz, w którym chrześcijanin składa siebie w ofierze. W innym razie urzeczywistni się w nas powiedzenie filozofa: „Chrystus jest ostatnim chrześcijaninem”.

Chrześcijanie są znani z posłannictwa Krzyża, to znaczy: z nieustannego składania siebie na ołtarzu o dwóch drewnianych belkach – jednej poziomej i drugiej pionowej. Chrześcijanie szczycą się Krzyżem Świętym i posługują się nim w każdym czasie i każdym miejscu. Czynimy znak Krzyża [po arabsku użyte słowo na czynić oznacza też „poszerzyć znaczenie”, „rozłożyć/wyciągnąć ramiona”, „rozwinąć” – również jako „odkryć”, „wyjawić”] ołtarzem, by złożyć wszelką działalność jako ofiarę miłości. Kiedy nosimy Krzyż na naszych piersiach, to w rzeczywistości on staje się tym, który niesie nas. Każde miejsce, na którym jest powieszony lub narysowany znak Krzyża, jest podobne do kamieni, które ułożył Abraham, aby złożyć na nich Izaaka jako ofiarę. Krzyż jest ołtarzem dla Pana.

Kreślmy znak Krzyża przed jedzeniem, a będziemy świadomi, że miarą naszego prawa do jedzenia jest nasza potrzeba; to znaczy – poza nią jest już prawo innego, a sycenie egoizmu jest niedopuszczalne. Kreślmy znak Krzyża zanim rozporządzimy jakąkolwiek kwotą, a natychmiast zdamy sobie sprawę, że pieniądze nie są dla nas, i że miarą naszego prawa do nich jest nasza potrzeba, a inni są właścicielami ich reszty. Kreślmy znak Krzyża nad każdym widokiem, a zdamy sobie sprawę, że z niego tylko powściągliwość jest dla nas. Wspomnijmy Krzyż przed każdym wypowiadanym przez nas słowem, a doprowadzi On nas do mądrości. Innymi słowy, ukrzyżujmy wszystkie nasze pragnienia, a będzie to prawe i zostanę one oczyszczone z wszelkiego egoizmu. Cechą wyróżniającą uczniów Jezusa jest to, że oni podążają za Jego śladami, będąc krzyżowanymi na ołtarzu Miłości Żywej. Krzyż jest ołtarzem, który odwraca nasza życie: z życia rozbójników do życia kapłanów. Rozbójnictwo to egoizm. Kapłaństwo to dar miłości. Niesienie Krzyża jest niczym innym, jak właśnie postem. Te wyżej wymienione praktyki to nasze posty.

Post w swej głębi jest procesem ofiary nieustannej oraz ciągłą operacją chirurgiczną przeprowadzaną w celu wyleczenia nas z egoizmu. Post przemienia nas w kapłanów Boskiej Miłości żyjących nie dla siebie, lecz jak nasz Władca – dla innych, dla tych poza nami. Dlatego Postowi towarzyszy Krzyż – tak jak Miłości towarzyszy Ołtarz.

Chrystus to Ofiarna Miłość na Krzyżu. Nasza miłość do Niego wznosi nas na nasz Krzyż w cerkwi, byśmy stali się ofiarami oraz całopaleniami miłości i człowieczeństwa dla każdego człowieka.

Oto jest Nowy Ołtarz: nasz codzienny Krzyż, który niesiemy w każdym miejscu, podążając w krokach za naszym Władcą. Tak stajemy się dla Niego uczniami. Umieramy z Nim na wzór Jego śmierci, i powstajemy z Nim na wzór Jego zmartwychwstania.

Krzyżowi Twemu, o Władco, pokłon oddajemy, i Zmartwychwstanie Twe Święte wysławiamy i wychwalamy. Amen.