9 października (wg starego stylu)

22.10.2017

Jak Bóg jednocześnie karze i okazuje łaskę jasno widać z dziejów ostatnich serbskich władców w czasach tureckiego podboju ziem serbskich. Turcy nie przybyli na Bałkany samodzielnie oraz samowolnie, i nie zniewolili chrześcijańskich narodów (Greków, Bułgarów i Serbów) z innego powodu, jak tylko z dopustu Bożego, w taki sam sposób jak Nabuchodonozor zdobył Jerozolimę i zniewolił Żydów, nie swą własną siłą, lecz przez dopust Boży. Serbowie gorzko cierpieli z powodu grzechów swych książąt i możnych, lecz sami książęta i możni cierpieli jeszcze ciężej. Despota Djuradj zmarł na wygnaniu; dwóch jego synów, Grgur i Stefan, zostali oślepieni przez Turków; jego córkę zmuszono do zamążpójścia za sułtana; jego trzeci syn wystąpił przeciwko swej matce, Irenie, i bratu Grgurowi, i siłą zdobył chwiejny tron Smederewa, tylko po to, aby wkrótce umrzeć. Gdy władcą został oślepiony Stefan, wkrótce musiał uciekać do Albanii, później do Włoch, gdzie umarł jako ubogi wygnaniec. Wszystko to było Bożą karą. A gdzie łaska? Bóg uwieńczył wieczną chwałą zarówno Stefana z jego żoną Angeliną, jak i ich dzieci: Maksyma i Jowana. Po 8 latach spoczywania w grobie, ciało Stefana zostało ekshumowane i znalezione w nienaruszonym stanie, wydzielając niebiański zapach. Dzięki jego św. relikwiom wydarzyło się wiele cudów. Bóg wywyższył w ten sam sposób jego żonę i dzieci, otaczając ich chwałą i ukazując ich świętość.